ma 22 september t/m vr 24 oktober

DE ZONE

ALEXANDRA BROEDER
FRASCATI & THEATER AAN HET SPUI

op locatie / diverse aanvangstijden
theater

Wil je weten wat er in jouw onderbewustzijn verborgen ligt? 
Welkom in de Zone.

Ergens in de stad bevindt zich een plek waarvan niet duidelijk is of zij door mensenhanden is gemaakt of dat er bovennatuurlijke krachten in het spel zijn. Deze plek wordt door haar aanhangers DE ZONE genoemd. In DE ZONE hangt een sterk magnetisch veld met een zeer hoge stralingsfrequentie, waarvan wordt beweerd dat het je in contact brengt met je diepste intuïtie. Wil je weten wat er in jouw onderbewustzijn verborgen ligt? Dan ben je meer dan welkom om DE ZONE te bezoeken.

DE ZONE is een verhaal waarin je zelf de hoofdrolspeler bent. Een verhaal dat zich afspeelt op de vertrouwde plekken van je dagelijkse leven, maar ook op verschillende locaties in de stad. Een verhaal dat zich niet in een dag laat vertellen en dat individueel doorlopen moet worden. Welkom in DE ZONE.

Lees op deze pagina meer over Alexandra Broeder en haar fascinatie voor De Zone en bekijk vooral de trailer.  

ma 22 sep  t/m vr 24 okt
op locatie, diverse aanvangstijden
prijzen vanaf  € 18,- 

NRC ****
'Jeremia maakt knap invoelbaar dat de agressie van antifascisten toen vaak even erg, zo niet erger, was dan die van reaguurders nu.' Lees de volledige recensie

Click to edit...

SADETTIN KIRMIZIYÜZ

Sadettin Kırmızıyüz (Zutphen 1982) studeerde in 2007 als acteur af aan de Toneelacademie Maastricht. Hij was o.a. te zien bij Mightysociety, de Toneelmakerij, het Nationale Toneel en het NNT. Zelf maakte hij verschillende voorstellingen over zijn Turks-Zutphense afkomst, met de focus op thema's als migratie, identiteit en religie. Met zijn stichting Trouble Man maakt hij de komende jaren een nieuwe reeks over de Nederlandse samenleving:Hollandse Luchten. Vanaf seizoen 2014-2015 gaat hij vanuit Trouble Man een samenwerking aan met het Ro Theater. In 2008 kreeg Sadettin voor Avondland de Henriëtte Hustinxprijs. In 2013 won hij de BNG Nieuwe Theatermakersprijs voor de remake vanAvondland en zijn oeuvre. In 2013 werd hij, samen met co-auteur Casper Vandeputte, genomineerd voor de Taalunie Toneelschrijfpijs voor Somedaymyprincewill.com.

Alexandra Broeder over Haruki Murakami

De parallelle werelden uit de romans van de Japanse schrijver Haruki Murakami vormen een belangrijke inspiratiebron voor mijn werk. Deze schrijver lijkt in mijn hoofd te kunnen kijken, en woorden te kunnen geven aan mijn fantasie. Hij maakt het bestaan van parallelle werelden volkomen aannemelijk – juist door ze in het gewone leven te plaatsen. En wat mij raakt is de manier waarop deze werelden in contact staan met het onderbewustzijn van mensen: niet iedereen kan ze vinden – alleen diegene die (soms zelfs zonder het te weten) ergens naar op zoek zijn of aangetast zijn. En het blijft altijd in het midden of deze plekken daadwerkelijk bestaan of dat ze in iemands onderbewustzijn zijn gemaakt. Maar zeker is dat wij allemaal de kans lopen er vroeg of laat in te verdwijnen.

Haruki Murakami – quotes

'De grond waarop wij staan, hè, die ziet er wel heel solide uit, maar er hoeft maar dát te gebeuren of je zakt erdoor. En als je er eenmaal door bent gezakt, kun je het wel vergeten. Dan kom je nooit meer terug naar de oppervlakte. Dan moet je je in de donkere wereld eronder maar in je eentje zien te redden.’
– uit: After Dark

‘Waarom leiden we eigenlijk allemaal een ander leven?’
– uit: After Dark

‘Af en toe probeert het woud mij te bedreigen. Maar gaandeweg leer ik de bedreigingen te negeren. Dit woud is immers niet meer dan een deel van mezelf. Wat ik nu zie is mijn eigen binnenste. De vogels die ik boven mijn hoofd hoor roepen heb ik zelf uitgebroed.’
– uit: Kafka op het Strand

‘Deze plek is niet van plan je iets te doen. Als hier al iets of iemand is die je bedreigt, dan ben je dat zelf.’
– uit: Kafka op het Strand

NRC ****

'Jeremia maakt knap invoelbaar dat de agressie van antifascisten toen vaak even erg, zo niet erger, was dan die van reaguurders nu.' Lees de volledige recensie

Click to edit...

HET MEISJE MET DE TE GROTE FANTASIE
Alexandra Broeder over het oncontroleerbare en het onverklaarbare

In 2011 maakte ik de theatrale installatie Sweet Dreams voor Oerol en Over het IJ festival; de eerste voorstelling in Nederland die van zonsondergang tot zonsopgang duurde en waarbij het publiek in bedjes in een bos lag. Ik ben altijd al op zoek geweest naar manieren waarbij het publiek een wezenlijk onderdeel van de ervaring vormt, maar dit project was een eerste stap in het werken met een afwijkende en extreme tijdsduur.

Toen ik in 2012 de Erik Vos Prijs won maakte ik met dit geld een werkreis naar IJsland. En daar, lopend door het gebied van de Snaefelsjokull – een berg waarvan wordt gezegd dat zij omringd is door een magnetisch veld en hierdoor paranormale krachten bezit – voelde ik een enorme drang om vanuit dit soort plekken nieuw werk te gaan maken. Dit kwam voor mij niet onverwachts. Ik heb me altijd al aangetrokken gevoeld tot verhalen over plekken met mystieke krachten. Tot het oncontroleerbare en onverklaarbare. Als kind al had ik een te grote fantasie. Zo werd dat benoemd: een té grote fantasie. Mijn moeder werd er zelfs voor gewaarschuwd door anderen - dat ze mij in de gaten moest houden omdat ik de zaken niet goed uit elkaar wist te houden; fantasie en werkelijkheid. Sprookjes en andere duistere verhalen konden het beste bij me vandaan gehouden worden, omdat ik ze voor de waarheid aanzag.

En die neiging heb ik nog……… Net als toen ik kind was word ik nog altijd toegezogen naar dat wat in onze maatschappij wordt afgedaan als fantasie. Misschien uit angst? Omdat het een appèl doet op de duisternis in ons onderbewustzijn. Op het akelige gevoel dat je als volwassene nooit helemaal zeker weet of je wel controle hebt over de wereld om je heen. De plekken en verhalen die mij fascineren knagen aan ons zelfgecreëerde gevoel van veiligheid, en doen de façade van een overzichtelijke wereld opeens heel kwetsbaar lijken. En die kwetsbaarheid is juist mijn waarheid – waar vanuit ik de wereld om mij heen bekijk, en waar vanuit ik theater maak.

Ik hoop dat ik met mijn werk een context kan creëren waarbinnen het publiek die kwetsbaarheid ook toe kan staan. Waarschijnlijk vind ik het daarom zo belangrijk dat mijn werk altijd zo echt mogelijk voelt, en heb ik een voorliefde voor ervaringstheater – ik rek de grenzen op, ook in tijd, zodat je juist niet meer terug kan vallen op de volwassen bezwering: het is maar fantasie – het is maar theater. En dat oprekken van de grenzen is waar ik de komende jaren steeds een stap verder in wil gaan. In mijn nieuwe werk staat de locatie centraal. Ik wil de komende jaren – vanuit het meisje met de te grote fantasie – werelden gaan bouwen. Parallelle werelden. En de context hiervan dusdanig doorvoeren dat ik invoelbaar kan krijgen dat deze werelden autonoom opereren en het publiek naar zich toe hebben gezogen. De Zone wordt in deze lijn de eerste parallelle wereld die door het publiek bezocht kan worden en waarin de hoofdrol voor hen zelf en hun eigen onderbewustzijn is weg gelegd.

Niemand weet wat de zone is. Ik ook niet. Wie weet is het wel een geschenk aan de mensheid. Een plek om naar toe te gaan. Maar wat ik wel weet is dat wat er in de zone gebeurd, niet aan de zone zelf ligt maar aan degene die haar bezoekt. In die zin is de zone niet meer dan een weerspiegeling van ons eigen binnenste.’ (uit: STALKER, Tarkovsky)