In 1991 werd Jeffrey Dahmer gearresteerd en beschuldigd van moord.
In zijn appartement vond de politie wegterende vleesresten en honderden polaroids, die Dahmer genomen had terwijl hij zijn slachtoffers op gruwelijke wijze vermoordde. In de diepvries vonden ze lichaamsdelen, netjes verpakt in plastic zakjes.

In The Dahmer Syndrome ontleedt Øystein Johansen de mechanismen
van wreedheid en onderzoekt hij de relatie tussen seksualiteit en perversie, en tussen observatie en voyeurisme. Op het podium zien we vijf mensen gevangen in een glazen huis, weggestopt zoals bladeren in een herbarium, of zoals vlinders in een vitrinekast. Een glazen huis als een diorama, waarin het universum van Dahmer zich ontrolt.

Samen met de gelauwerde voorstelling A thing of beauty vormt The Dahmer Syndrome een tweeluik waarin regisseur Øystein Johansen vertrekt van de perverse logica van Jeffrey Dahmer en andere lone wolfs, om onderzoek te doen naar obsessie en isolatie en hoe beide elkaar versterken.

regie Øystein Johansen performers Marius Mensink, Jurrien Remkes, Igor Vrebac, Erwin Dörr, Kajetan Uranitsch tekst Malmfrid Hovsveen Hallum
set-ontwerper Breg Horemans dramaturgie Jonas Rutgeerts componist Hans Kristen Hyrve

Deze voorstelling is geprogrammeerd in het kader van Fringe Festival Amsterdam

Frascati 2, diverse aanvangstijden
theater, 60 min
€ 11

NRC ****
'Jeremia maakt knap invoelbaar dat de agressie van antifascisten toen vaak even erg, zo niet erger, was dan die van reaguurders nu.' Lees de volledige recensie

Click to edit...

SADETTIN KIRMIZIYÜZ

Sadettin Kırmızıyüz (Zutphen 1982) studeerde in 2007 als acteur af aan de Toneelacademie Maastricht. Hij was o.a. te zien bij Mightysociety, de Toneelmakerij, het Nationale Toneel en het NNT. Zelf maakte hij verschillende voorstellingen over zijn Turks-Zutphense afkomst, met de focus op thema's als migratie, identiteit en religie. Met zijn stichting Trouble Man maakt hij de komende jaren een nieuwe reeks over de Nederlandse samenleving:Hollandse Luchten. Vanaf seizoen 2014-2015 gaat hij vanuit Trouble Man een samenwerking aan met het Ro Theater. In 2008 kreeg Sadettin voor Avondland de Henriëtte Hustinxprijs. In 2013 won hij de BNG Nieuwe Theatermakersprijs voor de remake vanAvondland en zijn oeuvre. In 2013 werd hij, samen met co-auteur Casper Vandeputte, genomineerd voor de Taalunie Toneelschrijfpijs voor Somedaymyprincewill.com.

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow
Creeps in this petty face from day to day
To the last syllable of recorded time,
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death. Out, out brief candle!
Life's but a walking shadow, a poor player
That struts and frets his hour upon the stage
And then is heard no more. It is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing.

Macbeth, act V, scene V

Verder zijn in voorbereiding:
- De Blinden van Maeterlinck
- Worstward Ho van Beckett
- Flatters naar Guust Flater
en
- Bartleby, a story of Wall Street van Melville

Laura Mentink

JAÏR STRANDERS

Jaïr Stranders (1978) is onder meer theatermaker en – docent, filosoof en medeoprichter van verschillende theaterinitiatieven zoals Theater Na de Dam. Vanaf zijn eerste stappen in de Amsterdamse theaterwereld, zo’n 17 jaar geleden is hij getuige geweest van het werk van de toneelspelers die voor A Tale Told By An Idiot samen de vloer op gaan. Hij schijft daarover voor Fracati Magazine.

A trip down memory lane

'T BARRE LAND

Een vloer herinner ik me, van zinken tegels bij een van de vele Tsjechovs van 't Barre Land. Een robe van een van Shakespeare’s koningen, zo lang dat deze als vloerkleed diende. Een lange houten tafel als klein toneel voor leren fauteuils én capriolen, voor de wereld in het hoofd. Parketvloeren op scheef geplaatste podiumdelen voor het verhaal van de Deense Prins, een close-harmony op ijsschotsen. Lange blanke houten planken bij Schnitzler, opgestapeld en uitgelegd. Heel veel herinneringen aan de koude maar o zo betrouwbare granieten vloer van de Snijzaal in Utrecht. Peri-leggers als onderstel voor de al eerder door iemand anders turquoise geverfde oude houten planken. Ik herinner me een met natte klei beschilderde toneelvloer die door de lampen opdroogde en door de voetstappen erop versleet. De verschillende eikenhouten vloeren van Maatschappij Discordia, waarmee een pakhuis en ook de planken worden gedeeld. Een bruin canvas doek als speelvlak, herinner ik me, even opzij getrokken en zichtbaar werd een wit doek. En zoveel meer theatervloeren, van Theater Kikker, het Grand Theatre, Theater aan het Spui, de Monty in Antwerpen, de Toneelschuur en Frascati 1, 2 én 3...

TIJDELIJKE SAMENSCHOLING

De vloer van de bovenstudio van de Lindengracht herinner ik me drie keer. Twee verschillende keren gebruikt door (toen nog) twee toneelschoolstudenten met teksten van Jan Arends en Peter Handke. En een keer gebruikt door hen en andere toneelstudenten voor Dag 1, want zo heette die beruchte opvoering van deze Tijdelijke Samenscholing. Daaruit ontstond onder die naam het nieuwe toneelspelersgezelschap dat ook weer geleidelijk uitdunde. De twee spelers van het eerste uur zijn verdergegaan samen met een muzikant, op de toneelvloeren van Frascati WG, Frascati 2 en 3, kleine zaal Theater Kikker, de bovenstudio van de Rotterdamse Schouwburg, Theater aan het Spui, het Grand Theatre en ook de zo vertrouwde granieten vloer van de snijzaal. Op deze toneelvloeren werd soms ook een eigen in elkaar geknutselde vloer gelegd. Ik herinner me plastic platen op plastic bekers waarop kon worden gestaan terwijl men elkaar tot op het bot interviewde. Doorgezaagde olievaten met daarop golfplaten als Afrikaans toneeltje voor een familieportret.. Ook herinner ik me een tafel als spreekgestoelte die zeer dicht tegen de eerste rij toeschouwers aan werd gezet; de toneelspeler-politicus stak daarop zijn slotmonoloog af.

THEATERTROEP

Ik herinner me de jongste loot aan de stam toneelspelerscollectieven op de vloeren van het Rozentheater bij presentaties van de Amsterdamse JeugdtheJAterschool. Als tienerclubje stond het ook op de vloer van het Polanentheater, op een onbestemde betonnen vloer aan de Weesperzijde en op een met eieren bezaaide vloer in Zaal 100. Onder de naam de Theatertroep stond het op de vloeren van het Ostadetheater, theater Perdu, de theaterzaal van de Melkweg, de kleine zaalvan Theater Kikker, de zaal van Frascati 4 en de kelder van café de Richel. Ik herinner me op al die plekken ook steeds eigengemaakte vloeren: kleine stoeltjes als privé-toneeltjes, de van 't Barre Land geleende peri-leggers en planken, houten wanden beplakt met gekleurd papier gebruikt als vloerdelen, een hoog minitoneeltje voor een theekransje van mannen en een boerenkar die uitgebouwd kon worden tot volwaardig toneel mét valluik. Op deze laatste werd afgelopen zomer in Amsterdam op onnavolgbare wijze parade gemaakt voor het Vaudeville programma.

Sommige toneelspelers van bovenstaande toneelspelerscollectieven hebben al eens incidenteel samen op de vloer gestaan bij de roemruchte Veere-avonden samen met Maatschappij Discordia. Nu - aan het begin van dit nieuwe theaterseizoen - staan ze als samenwerkende collectieven op een nog niet geziene vloer. Komt dat zien!

’T BARRE LAND / 
​TIJDELIJKE SAMENSCHOLING /
DE THEATERTROEP OVER...