FRASCATI 15:15

'Als een vlieg op een pasgeverfde muur.'

Toen Victorine als 11-jarige naar de sterren keek, bedacht ze dat ze de eerste vrouwelijke Homo Universalis (lees: multislashmakerdenker) wilde worden. Eentje die van alles verstand heeft en daardoor de complexiteit en subtiliteit van de dingen aanvoelt. Inmiddels is ze flink op weg met haar bachelors Wijsbegeerte, Beta-Gamma (beide UvA) en Audiovisuele kunsten (Gerrit Rietveld academie). Maar niets bleek zo weerbarstig als de menselijke vragen die als onkruid door de spleten van die studies groeide. Deze vragen vormden haar blik die ze via films-slash-composities-slash-installaties-slash-interventies en natuurlijk bij 15:15 als programmamaker de wijde wereld in lanceert. Sterren vindt ze inmiddels niet meer zo interessant, wel de blik van de alien op de mensheid: wat maakt de mens nou zo typisch mens?

Heeft als tienjarige eens Ramses Shaffy opgebeld in het bejaardentehuis.

Ran is een geboren en getogen Amsterdamse, maar haar nieuwsgierigheid bracht haar ook naar Parijs en New York; waar zij heeft gewoond, gewerkt en gestudeerd. Tijdens haar studie Theaterwetenschap liep zij stage bij de Programmering Visuele Kunst & Cultuur in de Brakke Grond en maakte zij kennis met het programmeren. Zij leerde zo haar ideeën te vertalen naar inhoudelijke projecten. Ran is werkzaam als museumdocent en werkt mee aan verschillende projecten van de Brakke Grond. Daarnaast organiseert zij diners waarbij verbindende en scheppende elementen centraal staan. Binnen haar werk creëert zij graag op een gastvrije manier een ontmoetingsplek waar nieuwe creativiteit kan ontstaan. Dit zal zij tijdens haar jaar bij Frascati 15:15 ook teweeg brengen.

Ze is op zoek naar verstilling en kan daarover absoluut haar mond niet houden.

Eva studeerde afgelopen jaar af aan de theater/schrijfopleiding (HKU) met haar positief gestemde toneeltekst 'Soft Apocalyps' en een onderzoek naar 'interventies in de openbare ruimte'. Met regelmaat stapt ze het vliegtuig in en keert met steeds meer fascinaties terug, zoals woestijnnomaden, communes en automaten voor gebruikte slipjes. ‘Wie het grote begrijpt, kan het kleine vatten’ is haar tijdelijke motto. Want zoals de wereld constant in beweging is, is zij dat uiteraard ook, dus wie weet gaat haar volgende onderzoek over het kleinste micro-organisme op aarde.

Hij is ook wel eens cowboy en een Kierkegaardjunkie.

Bran heeft filosofie gestudeerd, is journalist en volgt de opleiding theatermaken aan Theaterschool de Trap, maar is bovenal buitensporig geïnteresseerd in hoe de orde der dingen werken. Daar is het theater natuurlijk een ideale plaats voor: de ene keer is het een laboratorium, dan weer een ‘Eureka’ moment, dan weer een soort tuin waar ideeën bloeien.

De luit is een snaarinstrument, dat met de vingers wordt bespeeld.

Luit studeerde in 2015 af aan de Toneelacademie Maastricht in de richting Theatraal Performen. Ze maakt onderdeel uit van het performance collectief ‘La Isla Bonita’ die met hun eerste voorstelling met veel bravoure de Nederlandse podia bestormen. Inmiddels is ze weer terug op Amsterdamse bodem om binnen de muren van Frascati te bouwen aan haar fascinaties voor gender en het absurdisme.

'Wat als mijn hand een hondje zou zijn?'

Leon vindt veel te veel dingen leuk. Aangezien hij afgestudeerd is als tekstschrijver (aan de opleiding Writing for Performance van de HKU) is dat maar het eerste wat hij zegt in een voorstelrondje. Hij schrijft graag theater, film en proza. Zijn teksten zijn vaak (zwart) komisch, soms bikkelhard en gaan meestal ook nog eens ergens over. Verder wil hij nog weleens acteren en presenteren, draait hij plaatjes, organiseert hij festivals en feesten, is hij filmoperateur bij Het Ketelhuis en momenteel dus ook programmamaker bij Frascati 15:15.

Ze heeft vandaag al achttien kopjes thee gedronken. We hebben het natuurlijk over:

Charlotte is geboren in Amsterdam, bracht haar tienerjaren door in Maastricht, keerde weer terug naar haar roots en na een korte kennismaking met Theaterwetenschappen vond ze dat ze een ‘doener’ was en besloot Eventmanagement te gaan studeren. Als freelance producent bij het Over ’t IJ Festival werd ze verliefd op locatie theater. Ze trok haar laarzen aan, dook de modder in en kwam er niet meer uit. Ze organiseerde o.a. Noorderparkfestival en Kijken Kijken Kopen en zo werd ze zonder dat ze het doorhad een producent ‘slash’ programmeur.

Frascati 15:15. Eén minuut. Essentieel. Onvermijdelijk. Tijdloos.

15:15 is live, het is aan, het is hier & nu, du moment & tout suite at your service. Het is sociaal, mediaal, analoog en digitaal. Het is radicaal. Het is de plaats waar wij onze dromen koesteren, van karton als het moet. Het is de minuut die je wist dat zou komen. Welkom.

15:15 komt van ver maar kijkt nog verder, onverschrokken, maar met aandacht voor de standplaats.

Op de breuklijn in het kingsize waterbed van Amsterdam, de Nes, bewegen wij vanuit het episch epicentrum Frascati de rituele stad in. We dansen de lak van de vlakke vloer, polijsten de stegen daarachter, passeren je huis, je portiek, en rollen dronken door de poort. Samen tackelen we heikele en minder heikele issues, gaan we het dansen aan, het dromen, het debat, het avontuur van het theater – en iedereen is uitgenodigd. Met jou wordt dit een scherp geprijsde all-inclusive ontdekkingsreis. Geef ons je hand en we zullen tenminste één keer samen verdwalen.

Wij zijn hier. Wij zijn overal en nergens. Je kunt ons vaker vinden, maar zoals iets waarvan je niet wist dat je het zocht: op een onverwachte plek, als een cadeau of toegift, een geschenk uit een of andere hemel. Zet ons in je adressenboekje want wij zijn het komend jaar je vrienden, de uitnodiging voor al je feestjes, het gras voor je voeten en de sterren van de hemel.

We zijn wat jij wilt als je het even niet meer weet. De toekomst is het nieuwe niets en zo is het eigenlijk altijd geweest.

Kijk en luister goed. Wij zijn 15:15, en waar we dit zeiden bedoelden we dat. Drie jokers alsjeblieft.

Stop de tijd.